Rekrutacja uczestników, opis grup uczestniczących w projekcie

Polska

W Polsce, w pierwszym jak i w drugim roku pracowały trzy grupy. Każda w parze z grupą u jednego z partnerów, dlatego po stronie polskiej w projekcie brało udział najwięcej osób.
W pierwszym roku wszystkie trzy grupy utworzono spośród podopiecznych Centrum Pomocy Rodzinie i dzielnicowych świetlic środowiskowych. Dzieci i młodzież pochodziły ze środowisk w różnym stopniu zagrożonych społecznymi patologiami. W jednej z grup w zajęciach uczestniczyły też osoby niepełnosprawne, młodzi ludzie cierpiący skutki dziecięcego porażenia mózgowego - m.in. z poważną dysfunkcją narządów ruchu. Grupy miały charakter integracyjny - osoby niepełnosprawne współpracowały z osobami sprawnymi.
W drugim roku grupy formowano indywidualnie w oparciu o uczestników innych projektów Stowarzyszenia. Tylko w części byli to uczestnicy zajęć w poprzednim roku. Najważniejsze jest jednak to, że pośród osób, które uczestniczyły w warsztatach i w pierwszym i w drugim roku były wspomniane osoby niepełnosprawne.
Zasadniczą trudnością w pracy grupowej była rozpiętość wieku uczestników. We wszystkich grupach różnica między najmłodszym i najstarszym uczestnikiem wynosiła 5-6 lat. Jest to dużo, jeśli weźmie się pod uwagę rozwój intelektualny i osobowościowy oraz umiejętność uczenia się i posługiwania takimi narzędziami jak komputer i specjalistyczne oprogramowanie. Trudnością, którą udało się skutecznie pokonać była różnica pomiędzy niepełnosprawnymi a pełnosprawnymi uczestnikami zajęć.

Anglia

Zajęcia warsztatowe w Londynie prowadzono w dwóch grupach - w grupie dziewcząt i chłopców. W pierwszym roku każda z grup składała się z 6 do 9 uczniów. W drugim roku grupy liczyły po 10 osób.
Spośród uczestników projektu w pierwszym roku wszyscy uczestnicy przerwali kształcenie z własnej woli lub woli szkoły. Około 90% z nich pochodziło z mniejszości etnicznych, a 40% z rodzin emigrantów. Wielu z tych młodych ludzi pochodziło z rodzin niepełnych, mieszkało na obszarach uznanych przez rządową statystykę za obszary o niskim dochodzie.
O strukturze demograficznej grup warsztatowych należy pamiętać, oceniając efekty zajęć warsztatowych - w gotowych animacjach wiele jest aluzji i skojarzeń wynikających z różnych doświadczeń kulturowych uczestników.
W drugim roku praca prowadzona była w dwóch londyńskich szkołach. Pierwszą z nich była szkoła żeńska w dzielnicy East End w Londynie. Około 80% dziewcząt to Muzułmanki zamieszkujące na obszarach o niskim wskaźniku społeczno-ekonomicznym. W drugiej, męskiej szkole blisko połowa chłopców pochodziła z ubogich domów i około połowa pochodziła z mniejszości narodowych. W obu szkołach w około 40% klas nie zdobywano dobrych wyników w nauce.

Rumunia

Realizując projekt AD stowarzyszenie SREP pracowało z dwiema grupami dzieci ze środowisk dysfunkcyjnych, nad którymi opiekę sprawuje Wikariat Bukareszteński.
W pierwszym roku w warsztatach uczestniczyło 20 dzieci, w drugim 18 dzieci w wieku 8 - 14 lat. Uczestnicy zostali wybrani spośród dzieci znajdujących się w trudnej sytuacji rodzinnej. Wszystkie miały poważne problemy adaptacyjne.
W każdym roku uczestnicy zostali podzieleni na dwie mniejsze grupy uwzględniające wiek i poziom zaawansowania zajęć. Dzięki temu instruktorzy mieli większą swobodę i komfort, pracując w mniejszych grupach, w których wszystkie dzieci miały podobny poziom wiedzy oraz zdolności i szybkości uczenia się.
Końcowy efekt to wspólne osiągnięcie obu podgrup, jednak każda z nich pracowała nad innymi zadaniami dostosowanymi do możliwości i życzeń dzieci.

Włochy

Projekt AD wzbudził w szkołach Termini Imerese duże zainteresoewanie. Wybór uczestników opierał się na badaniu grupy docelowej.
Uczestnicy warsztatów to młodzież w wieku 12 - 15 lat z rodzin w trudnym położeniu materialnym i społecznym. Grupa liczyła 18 osób (w tym tylko 3 dziewczyny).
Przed rozpoczęciem warsztatów pytano uczestników o plany na przyszłość. Żadna z badanych osób nie udzieliła odpowiedzi na pytanie o dalszą edukację. Jako swój przyszły zawód uczestnicy wybierali najczęściej aktorstwo. Ulubione zajęcia w czasie wolnym to sport, oglądanie telewizji, gry komputerowe.
Wszyscy uczestnicy warsztatów wyrazili ochotę uczestniczenia w dodatkowych zajęciach, które będą różnić się od tych proponowanych w szkole. Sami pytali już na początku o cele kursu, o to, czy prowadzący zagwarantują przyjazną atmosferę pracy. Ważna była również informacja, dlaczego taki a nie inny temat warsztatów został wybrany i do czego w przyszłości przyda się zdobyta wiedza i umiejętności.
Współpraca z lokalną szkołą była dobrym sposobem na dotarcie do uczestników projektu. ISMERC liczył na 12 uczestników. Zamiast tego, w pierwszym roku w jednej ze szkół zgłosiło się 20 osób a w drugim roku 18, czyli o wiele więcej niż oczekiwano.